Een prachtig flets zonnetje

Soms staan verhalen zo dicht bij je dat je eigenlijk vergeet dat het een mooi verhaal is.
Dit verhaal gaat over mijn oma, die een moeilijk en zwaar leven heeft gehad, maar desondanks heel erg positief in het leven stond en een rotsvast vertrouwen in God had.
Van haar heb ik geleerd hoe je van kleine dingen kunt genieten en hoe mooi gewone dingen kunnen zijn.

Toen ik 18 was, ging ik bij mijn oma op bezoek die op dat moment al erg veel last van dementie had. Ze herkende me nog altijd wel, dacht soms dat ik mijn moeder was, maar zag in ieder geval wel dat ik familie van haar was.
We hadden hele vreemde 'gesprekken', ze vertelde hele verhalen met woorden en zinnen die niet klopten en ik praatte gewoon mee.

Soms had ze ineens wel een helder moment en snapte zij en ik weer waar het over ging.
Het was die dag een herfstachtige dag, mistig met een flets zonnetje. Ik stond voor het raam, keek naar buiten en zei: "Wat een waterig zonnetje hè". Zij keek ook naar buiten en zei: "Ja kind, prachtig hè!" Zij hoorde mijn negatieve klank niet en op dat moment keek ik heel anders naar buiten. Het was inderdaad prachtig!
Ik schaamde me eigenlijk een beetje, maar tegelijkertijd zag ik ook hoe je anders naar hetzelfde kunt kijken.

Het was een van de laatste keren dat ik mijn oma zag, maar ik denk nog vaak aan deze dag. Ik heb het altijd met me meegedragen als een positief en opbeurend moment. Juist zij, die al zoveel had meegemaakt, bleef zo positief in het leven staan en kon zo genieten van kleine dingen.

Het is maar net hoe je kijkt!

Terug naar het Boek vol verhalen